Olaa,
Hoxe estivo na nosa biblioteca Xosé Ameneiro, gaiteiro, músico, compositor, fotógrafo e escritor. ¡¡Unha chea de cousas!!
En principio viña para as clases de 3º, pero unha vez que estaba no
centro, pedímoslle se podía contar e ensinarlle o que traía a algún
curso máis, así que o alumnado de 2º e de 5ºB puido aprender unha chea
de cousas tamén. Foi membro fundador do grupo de música folk "Leixaprén"
e se considera gaiteiro e frautista por riba de todo.
Mostrounos como era unha zanfona, as súas partes, como soaba en función das cordas que se fregaban,e incluso que a unha desas cordas chámaselle "can" e que noutros sitios chámanlle mosca. Falando das notas que se conseguían coa zanfona, fixo un invento de tocar o violín á vez que lle daba ao veo para que soasen á vez. 😜 Aprendemos que aínda que ao principio as zanfonas foran unha evolución do organistrum e só se tocaba nos pazos e na burguesía, acabou sendo un instrumento que tocaban moitos cegos, que tiñan que buscar algún xeito de gañar o pan. Algo parecido pasou cos violíns e vimos un pequeno vídeo de Florencio, o cego dos Vilares, que era un pozo de sabiduría nisto das coplas.
Fixo unha demostración tocando unha peza xunto coas Tanxugueiras, si, lestes ben😅. A ver, non é que viñeran elas ao colexio, é que puxo unha das súas pezas na pantalla e acompañounas, a sensación era ben bonita e soaba todo moi compasado.Contounos que o seu primeiro instrumento foi unha harmónica cando era pequerrecho e que dende entón, a música sempre o acompañou, ou el á música, depende de como se mire. O que é ben certo é a cantidade de instrumentos que nos trouxo e que nos tocou, ¡mi madriña que despregue había na biblioteca!
Empezou polos de vento, frautas de pico, pequeniñas e enormes, traveseiras, ensinou como facer cun tubo de plástico unha, e mesmo como facer unha de émbolo. Tamén tocou unha ocarina pequena, polo tamaño realmente é un asubío, case non se lle vía no medio dos dedos, pero soaba de medo! Non é que dese medo ho, era que se escoitaba moito. Dentro do vento está o acordeón, que non é soprado, pero é vento, e fixo unha pequena demostración
Non podemos obviar á raíña do vento na música tradicional, trouxo dúas, explicou as súas partes, para que serven, como soan e mesmo trouxo un barquín, unha peza que fai que en vez de ter que encher o fol soprando o soprete, énchese abrindo e pechando o barquín, deste xeito, pódese cantar todo o tempo, pero a min case me da un mareo de pensar en mover o brazo dereito para encher, apremar co esquerdo para que saia o aire do fol, mover os dedos para tocar e por riba de todo iso, cantar!!! Este home é un artista😆
Continuou cos de percusión, a pandeireta, o pandeiro, o tambor e o bombo, xunto cunhas ras de madeira que soaban moitísimo, máis agudas ou graves en función do tamaño, si é que é sabido que as ras damos para moito, unhas lemos poesía e outras fan música. Aprendemos como con algo tan sinxelo como unha casca de noz, un pauciño cha (dos xeados) e unha goma destas das caixas de zapatos podemos construír un instrumento musical, doadísimo!!!! As tarrañolas e os diferentes son dependendo do material co que están feitas, quedou moi explicado neste vídeo.
Entre o noso alumnado hai xente que toca a pandeireta e que animaron a saír ao fronte e tocar un pouquichiño con el. Outra rapaza toca a batería, así que poñendo unha pandeireta para facer de caixa e co tamboril e o bombo, montaron unha batería improvisada. Si é que no cole estamos cheos de artistas.
O profe Victor quíxose unir á festa e acabaron botando unha xuntos, da xenio miralos.
Eu aproveitei e probei para ver se era quen de tocar un pouco todo aquilo, e algo fixen, polo menos na foto da o pego.
Non podemos rematar esta contada sen de agradecer de novo a Xosé Ameneiro que quixera compartir con nós o seu bo facer, o seu tempo e a súa música, así como o libro co que nos agasallou para a biblioteca "Agustín Lorenzo Loroño, o gaiteiro de Catoira". De mozo tocou con el e non quixo que o seu legado quedase no esquecemento.
Tentaremos que volva doutra volta para que poida máis alumnado aprender de e con el.
Entrementres, queda un vídeo para que poidades ver todo o que vos contei, que seguro que queda moito sen poñer.
Bicos mollados.
Rosalía